سبک شناسی فرایندهای افعال موجود در هفتخوان رستم و هفت خوان اسفندیار شاهنامه بر مبنای رویکرد نقش گرایی هلیدی

سبک شناسی ادبی، از حوزه های کاربردی رویکرد نقش گرایی هلیدی است. به عقیده هلیدی و متیسن زبان چهار فرانقش اصلی دارد: بینافردی، تجربی، متنی و منطقی. از طریق فرانقش تجربی الگوهای تجربه در قالب افعال و فرایندها امکان پذیر میشوند. در نظر هلیدی فرایندهای اصلی عبارتند از: مادی، ذهنی و رابطه ای. فرایندهای فرعی نیز رفتاری، بیانی و وجودی هستند. با بررسی انواع فرایندهای یادشده در متون مختلف میتوان آنها را به لحاظ انواع فرایندهای افعال، بررسی سبک شناختی کرد. بر این اساس، در مقاله حاضر سعی داریم تا افعال دو داستان هفتخوان رستم و هفتخوان اسفندیار را که جزء مشهورترین داستانهای شاهنامه هستند، بر اساس انواع فرایندهای اصلی و فرعی مطرح در رویکرد نقش گرایی هالیدی بررسی کنیم. این امر با دو هدف صورت میگیرد: اول اینکه دریابیم این دو داستان با وجود شباهتهایی که با هم دارند (در کنار تفاوتهای آنها) به لحاظ انواع فرایندهای اصلی و فرعی افعال چه تفاوت هایی با هم دارند و میزان بسامد هر یک از فرایندها در این دو داستان چگونه بوده است. هدف دوم این است که پس از تعیین بسامد هر یک از انواع فرایندهای موجود در افعال به کار رفته در این داستانها، هفت خوان رستم و هفت خوان اسفندیار را به لحاظ فرایندهای افعال بررسی سبک شناختی کنیم.