نقش اصلاح و بازاجتماعی کردن آسیب دیدگان و بزهکاران در پیشگیری از جرایم و آسیب اجتماعی

از دیرباز تا کنون رابطه چگونگی مجازات های اجتماعی بر زندگی مجرمین و خود جامعه مطمح نظر اندیشمندان و جامعهشناسان بوده است.با توجه به ناگزیربودن انجام جرم و سپس اجرای قانون و اجرای مجازات درمورد آنها ، پژوهشگران به دنبالراه هایی برای بالابردن کیفیت مجازاتها در اصلاح محکوم و بازگشت او به اجتماع هستند.درقرن اخیر بیش از هرزمانی گسترهفکر اصلاح مجرمان و مجازاتهای جایگزین بیشتر شده است و بسیاری از جوامع کوشیده اند تا از مجازاتهای فیزیکی کهمیتواند به روان محکومین آسیب بزند وراه را برای بازگشتشان به اجتماع ببندد بکاهند و بکوشند تا هرچه سریع تر مجرمین باکمترین هزینه به اجتماع بازگردند و موجودی مفید به حال اجتماع باشند.در بخشی ازقانون مجازاتهای کیفری ایران کهدرسال 1339 تصویب شده است به این مسایل توجه شده ولیکن بیقین برای روزگار ما ناکافی است و باید به دنبال الگوییبومی ومتناسب با شریعت اسلام وجغرافیای فرهنگی ایران گشت که درنهایت به کاهش آسیب های اجتماعی بویژه ازجانبمجرمین سابقه دار بشود. دراین مقاله کوشیده میشود روش هایی که میتواند اصلاح مجرمین راتسریع کند و به بازگشت آنهابه اجتماع به عنوان یک شهروند سازنده منجرشود پرداخته شود.