پیرا شهرنشینی و نگرش های مدیریت روستایی در شهرستان جهرم

رشد جمعیت در حاشیه کلانشهر ها و شهرهای بزرگ و کوچ در دهه های اخیر به پدیده عادی بدل شده و نسبت جمعیت ساکن در حوزه های نا بسامان، پیراشهری و حاشیه نشینی را به حدود یک چهارم جمعیت کشور در سال 1395 رسانده است. چنین به نظر می رسد نسبت عمیق مستقیمی میان فاصله از شهر و رشد حاشیه نشینی حتی در روستاهای پیرامون شهرها برقرار شده است. از طرفی بنا بر آموزه های جغرافیای رفتاری، اطلاعات بدست آمده از محیط فیزیکی (طبیعی و انسان ساخت) و محیط اجتماعی نقش اساسی در تصمیم گیری و نگرش افراد ایجاد می کند؛ تا حدی که حتی می تواند در تحلیل ذهنیت مدیران روستایی چه در بازنمایی وضع موجود و چه در ساماندهی روستاها در چارچوب ذهنی دهیاران با توجه به مسئولیت وظایف دهیاری ها که به آنها محول شده موثر واقع شود. هدف این پژوهش تحلیل فضایی نگرش مدیریت روستایی در برابر شهر است. در واقع شناخت نقشه های ذهنی و به طبع آن رفتارهای دهیاران در راستای تعیین برنامه های ویژه که در واقع همان وظایف دهیاران، به عنوان مدیران اجرایی مورد استفاده قرار گرفته است. روش تحقیق بکار گرفته مبتنی بر بازدید محلی، مشاهده، مصاحبه با دهیاران روستاهای بخش مرکزی شهرستان جهرم و سرانجام تکمیل پرسشنامه تحقیق بوده است. از اطلاعات کتابخانه ای و گزارش ادرات محلی نیز در جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. روایی پرسشنامه با استفاده از نظر محقق ساخته و پایایی آن از طریق آزمون آلفای کرونباخ بدست آمده که برابر 0/95 بوده و نشانگر پایایی بالایی می باشد. جامعه آماری 22 روستای دارای دهیاری می باشد کل دهیاران را مورد پرسشگری قرار گرفته است. پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار spss و کد گذاری پرسشنامه اطلاعات آماری استخراج شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که میزان مولفه های رفتار و واکنش دهیاران در همه ابعاد در برابر شهر با توجه به فاصله از شهر متفاوت و بطور مستقیم از فاصله از شهر اثر پذیر است. عکس العمل دهیاران روستاهای با فاصله 1 تا 10 و 11 تا 20 کیلومتر تا شهر بطور فزاینده ای با نگرش دهیاران روستاهای با فاصله بیشتر در طیف های 41 الی 50 کیلومتر و 51 تا 60 کیلو متر فاصله از شهر متفاوت است.