رابطه میزان عمل به باورهای دینی مادران با راهبردهای خودکنترلی

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه بین میزان عمل به باورهای دینی مادران با راهبردهای خودکنترلی دختران آنها انجام گرفت. طرح پژوهشی حاضر توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل دختران پایه چهارم دبستانهای دولتی منطقه 2 شهر تهران و مادران آنها بود. با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای، 150 نفر از آنها انتخاب شدند. به منظور گردآوری داده های پژوهش، مقیاس عمل به باورهای دینی (معبد) (گلزاری، (1383 و پرسشنامه خودکنترلی ادراک شده کودکان هامفری (1982)، توسط شرکت کنندگان تکمیل شد و داده ها از طریق ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شد. نتایج نشان داد که هرچند بین میزان عمل به باورهای دینی مادران با راهبردهای خودکنترلی دختران آنها رابطه وجود دارد ولی این رابطه از لحاظ آماری معنادار نیست. بین میزان عمل به باورهای دینی مادران با خودکنترلی فردی دختران آنها رابطه مثبت معناداری وجود دارد، به این معنا که هرچقدرمادران در انجام اعمال دینی مقیدتر باشند، خودکنترلی فردی دختران آنها افزایش پیدا میکند. بین عمل به باورهای دینی مادران با خودسنجی دختران آنها، همچنین بین میزان عمل به باورهای دینی مادران با خودکنترلی میان فردی دختران آنها رابطه معناداری وجودندارد. از یافته های پژوهش حاضر میتوان چنین نتیجه گرفت که بین میزان عمل به باورهای دینی مادران و راهبردهای خودکنترلی که دختران آنها در مواجهه با مسائل زندگی خود به کار می گیرند، رابطه معناداری وجود ندارد.