بررسی تطبیقی اندوه گرایی و سوگ سروده در اشعار شاعران پایداری (با تکیه بر اشعار شهریار، امین پور و بهار)

؛ مرثیه گونه ای شعر است که در سوگ خویشاوندان، یاران، پادشاهان، وزیران، بزرگان قوم، عالمان دین و شرح ائمه ی معصومین علیهم السلام سروده شده باشد. در مرثیه، به بیان و یاد مناقب، فضایل و مکارم شخص در گذشته می پردازد، شان و مقام او را گرامی می دارد و از دست رفتنش را ضایعه ای عظیم جلوه می دهد. مرثیه های شاعران معاصر سرشار از احساس همدردی و گویای همدلی طبقات گوناگون اجتماعی از خواص و عوام در بروز حوادث ناگوار روزگار نظیر بیماری، زندان، وفات بزرگان دین و مرگ عزیزان و خویشان می باشد. کوشش شاعران، ارائه مضامین و تصاویر شعری، ذکر اعتقادات مذهبی، آیین و آداب اجتماعی و باورهای عامیانه در هنگام سوگواری به منظور بیان احساسات و عواطف ظاهری و باطنی خود و مردم روزگار می باشد. در این مقاله به بررسی عنصر حسرت و اندوهیاد و جنبه های مختلف آن در اشعار چند تن از شاعران پایداری (شهریار، بهار، امین پور) پرداخته می شود و همراه با ذکر شاهد، تحلیلی از آن صورت می گیرد.