بررسی جایگاه و جلوه های امام رضا (ع) در اشعار ملک الشعرای بهار

سیمای پیامبر(ص) و اهل بیت (ع) از موضوع های مهمی به شمار می روندکه همواره در کانون توجه شاعران کلاسیک عربی و فارسی قرار داشته و از بسامد بالایی برخوردار هستند. شاعران شیعی از قدیم در مورد اهل بیت (ع) سروده هایی بسیار زیبا به نظم درآورده اند و شعرا و ادبایی همچون کمیت، دعبل خزاعی، شریف رضی، سید رضا هندی و غیره که هنر ارزشمند خود را مصروف مدح و رثاء ائمه اطهار نمودند، کم نبوده و نیستند، و این امر خود مهم ترین علت بقای مکتب تشیع و احیای ارزش ها و میراث اهل بیت (ع) به شمار می رود. محمدتقی بهار ملقب به ملک الشعرا و متخلص به بهار ، یکی از شاعران متعهد شیعی در دوره مشروطیت است. ویژگیهای بارز شعری او از قبیل، صدق عاطفه و اخلاص واقعی به خاندان پیامبر (ص) را به روشنی می توان در دیوان او یافت. هدف این پژوهش بررسی جایگاه و جلوه های امام رضا (ع) در اشعار ملک الشعرای بهار است. ملک الشعراء در هنگام مدح و رثای امام رضا (ع)، محبت و ارادت خالص خود را نمایان می کند. مهم ترین یافته های این نوشتار نشان می دهد که ملک الشعرای بهار محبت و تعلق خاطر خود را به پیروی از امام رضا (ع) ابراز داشته و سعی کرده است خصال والا و مناقب او را ترسیم کند. در این پژوهش برآنیم تا با روش توصیفی- تحلیلی به معرفی اشعار او در این زمینه بپردازیم و به تحلیل و بررسی آنها همت گماریم.