کسب مرجعیت علمی و فرهنگی پیش نیاز تمدن نوین اسلامی

اصطلاحات بین المللی شدن و جهانی شدن اغلب اوقات به جای یکدیگر به کار میروند.معمولا بین المللی شدن زمانی به کار میرود که به جنبه های برنامه درسی و برنامه های تحقیقاتی،نهادهای دانشجویی و غیره اشاره داشته باشد درحالی که جهانی شدن به صورت عام به کار میروداز جمله کسب رتبه بالاتر در نظام های رتبه بندی و آموزش در مناطق مختلف جغرافیایی که درآن دانشگاه از موقعیتهای جغرافیایی متعدد برخوردار است و در بیش از یک کشور وجود دارد. تمام کشورها خواهان دانشگاه کلاس جهانی هستند، در کشور ما هم سال های متمادی است که سیاست وزارت عتف، تشویق و ترغیب دانشگاه ها برای بین المللی شدن و ارتقا رتبه در نظام های رتبه بندی جهانی است و برای وصول به این نتیجه، بین دانشگاه های کشور و برای کسب امتیازات بیشتر و از جمله امتیازات مادی رقابت ایجاد کرده است. این در حالی که هیچکس دقیقا نمیداند که بین المللی شدن و جهانی شدن به چه معنا است چگونه به استانداردهای سطح جهانی برای دانشگاه های کشور دست پیدا کنیم ضمن اینکه به طور همزمان تمرکز بر نیازهای مشخص جامعه را نیز حفظ کرده باشیم و آیا زمینه ها و بستر لازم برای تحقق چنین هدفی وجود دارد مرجعیت علمی به معنای رهبری آن علمی است که برای اولین بار در دنیا تولید شده و دیگران به آن استناد می کنند. کسب مرجعیت علمی چون وابسته به کسب توسعه و تعمیق منابع انسانی می باشد، لذا ماهیتی راهبردی و فرایندی داشته و دارای سیر تکاملی است. توسعه و تعمیق منابع انسانی، در گرو توسعه فرهنگی به معنای وجود فضای رقابتی آزاداندیشی، نظریه پردازی و تضارب آرا است بدون این که فرد، از بعد از آن نگرانی داشته باشد. بهترین مکان برای تحقق این امر، فضای آموزشی است. تحول در نظام آموزشی سنتی و تبدیل شدن کلاس درس برای محلی برای یادگیری اندیشیدن و تعامل سازنده با دیگران، شکوفایی، پرورش و تعمیق توانمندی ها واستعدادها، بروز ابتکار، خلاقیت و نوآوری ضامن تولید علم و فناوری، توسعه پایدار یا همان تمدن نوین اسلامی است.