نسبت امنیت زیست محیطی با مدیریت بحران(مطالعه موردی: سیلاب فروردین 1398 )

بروز مخاطرات انسانی و طبیعی در مقیاس کروی، تغییر در گفتمانها، درونمایه و جهت گیری جستارهای سیاسی- امنیتی را در پی داشته است که طی چند دهه گذشته تغییر اقلیم در قالب گرمایش جهانی به نوسان گسترده در عناصر آب و هوایی زمین و تغییر رفتار طبیعت انجامیده است .در کنار تغییر اقلیم، پیچیدگی طبیعت و اقلیم و سرشت پدیده های طبیعی به گونه ای شده است که پیشبینی رخدادها را دشوار کرده و باورپذیری پیش بینیها را فروکاسته است. بروز پیشامدها و بلایایی طبیعی، آزمونی برای سنجش توانایی و کارایی مدیریت بحران کشورهاست. بلایای طبیعی کنش و رفتار طبیعی طبیعت هستند. آنچه نا طبیعی مینماید گامها و کارهایی است که به فزایندگی و گستردگی خسارات جانی، مالی و زیرساختی شهروندان بیانجامد. خشکسالی های پیاپی دو دهه گذشته و بارشهای سیلاب فروردین ماه) 1398 ) کشورمان نشان دادند که پدیده تغییر اقلیم ازاین پس در تعریف تهدیدها و راهبردهای امنیت ملی ایران نقش پایدار و فزاینده خواهد داشت. سیلابهای فرودین ماه 1398 تشان دادند که مدیریت بحران در ایران دستکم در مرحله پیشگیری با چالشهای بنیادی در قالب تخریب محیط زیست و دستاندازی در حریم رودخانه ها، کم اعتمادی دست اندرکاران به یافته های علمی و هشدار کارشناسان روبه رو است.