آموزش بسان گذرگاهی برای برزیستی پایدار

با قدم نهادن به هزاره سوم ، نگاهی نوین به امر آموزش بعنوان اصلی ترین ابزار، برای ساختن آینده ای که می خواهیم و عامل ایجاد توسعه پایدارامری غیر قابل اجتناب است . قدرت بالقوه آموزش برای توسعه پایدار در توانمند سازی فراگیران برای تغییر خود و جامعه ای که در آن زیست می کنند از طریق گسترش دانش ، مهارتها ، نگرش ها ، توانمندی ها و ارزش های مورد نیاز برای پرداختن به موضوعات شهروندی جهانی و چالش های حال و آینده نظیر تفکر نقادانه ، توانایی حل مساله ، خلاقیت ، فعالیت های مشارکتی و تصمیم گیری در مواجه ه با بی ثباتی و درک پیچیدگی ها می باشد . از طرفی پایداری ، مفهومی پیچیده، و در عین حال مستمر می باشد که تصویرگر چشم اندازی جامع وکل نگر به جامعه بشری و زیست بوم اوست . تاکید جریان حاکم بر رشد اقتصادی بسان الگویی برای توسعه پایدار موجب آسیب رساندن به نظام های آموزشی و نهاد های علمی شده است به گونه ای که ناگزیر از پشتیبانی نظری از این رویکرد گذشته گرایانه می باشند .قدرت اقتصادی بمثابه اهرمی برای فشار به این مراکز می کوشد تا با تجاری سازی و کالایی سازی دانش و آموزش ، آزادی علمی و استقلال نهاد های تولید دانش (مدارس ، دانشگاه ها و ...) را به چالش بکشد .این نگاشته در صدد آن است تا با بازنگری نقادانه و نظام مند بر مفهوم توسعه پایدار به طرح روایتی نوین تر از آن تحت عنوان پایداری در حوزه آموزش پرداخته و نقش آموزش و نظام تعلیم و تربیت را بسان گذرگاهی برای تحقق برزیستی پایدار تبیین کند . ارائه رهیافت هایی برای نظام تعلیم و تربیت ایران برونداد این مقاله خواهد بود.