نقد و بررسی تطبیقی شخصیت سیندخت و سودابه در شاهنامه فردوسی

زبان فارسی با وجود شاهنامه فردوسی - که به عنوان سند ملی ایران و ایرانیان است- نه تنها در ایران به استواری رسید بلکه در جهان معرفی و نهادینه شد. شاهنامه یک جریان نبرد بین نیکی و بدیست که سر انجام نیکی پیروز میشود . در این مقاله به نقد و بررسی تطبیقی شخصیت سیندخت و سودابه، با توجه به نظریه های نوین علوم انسانی میپردازیم؛ در شکل شناسی و روانشناسی و ریخت شناسی افرادی، نه به عنوان شاخص انسانهای کامل بلکه به عنوان شخصیتهای مطرحی که در پیچ وخم حوادث زندگی در دو بعد انسانی، خیر و شر، در تلاطم دنیای درون و برون و در متن داستانهای شاهنامه، پرده از چهره ی خود میگشایند و در تاثیرگذاری و تاثیرپذیری قادرند؛ درصحنه تاریخ بشریت به مظاهر و نمادهایی از تاریکی و نور تبدیل شوند. شاهنامه، آیینه این حقیقت است که آفرینش حیات انسانی، در بستر کشمکش قدرت منها و فرامنها و جنبه های ناخودآگاه آنیما و آنیموس شخصیت های پهلوانی وقهرمانی مرد و زن شاهنامه، در روابط و کنشها و واکنشهای درونی وجود، توانسته اند رازها و رمزهای زندگی خود را در بستر روساخت داستان چنان قرار دهند که خوانندگان قادر به کشف حقایق و ژرفساخت داستانهای حماسی و اسطورهای فردوسی باشند، خواه در قالب شخصیت مرد خواه در قالب شخصیت زن.