تحلیل مقایسه ای لف و نشر و حسن تعلیل در شعر کلاسیک کردی و فارسی

لف و نشر و حسن تعلیل از خیال انگیزترین آرایه های ادبی در بدیع معنوی هستند که دارای ارزش والای هنری هستند. هدف مقاله حاضر آن است تا با بە بررسی مقایسهای حسن تعلیل و لف و نشر در شعر کلاسیک فارسی و کردی نشان دهد که بدیع در هر دو حوزەی ادبی مشابە هستند. وجود نکات بدیعی مشترک و مشابهدر شعر و ادب فارسی و کردی، بیانگر تجربه ی مشترک شاعران کرد و فارس است، که خواسته و ناخواسته از فنون و بلاغت ادبی برای آرایش ظاهری و درونی اشعار خود بهره گرفته اند.کشف نکات ادبی مشترک میتواند سبب ایجاد زمینه مناسبی برای گسترش و تقویت همکاری علمی پژوهشگران زبان و ادبیات فارسی و زبان و ادبیات کردی باشد و زمینه مناسبی برای توسعه و گسترش روابط و تعاملات بین فرهنگی فراهم نماید. روش مقاله حاضر، کتابخانه ای و به صورت فیش بردای تهیه و تنظیم شدهاست. این مقاله تنها با هدف نشان دادن شباهت های بدیعی، اتحاد ساختاری آرایه های بدیعی به روش مقایسه ای صورت گرفته است. نتیجه ای که در جریان بررسی های عمیق و کلی مقایسه ای بدیع در شعر فارسی وکردی به آن رسیدیم حاکی از آن است، بدیع در هر دو حوزه ی ادبی از عوامل زیباآفرینی در شعر شناخته شده و درست مانند هم و به یک مفهوم و محتوا انعکاس پیدا کرده اند.