مقایسه دو نظام احجام افلاطونی و غیر افلاطونی و اثیر آن ها در رفتار انسان (نمونه موردی: بررسی چهار خانه سنتی در چهار اقلیم)

تاریخ معماری و طراحی شهری در فرهنگ های مختلف، نقش هندسه را در شکل دادن به ساختار شهرها، بناهای تاریخی عظیم و بناهای ساده به خوبی نشان می دهد. هندسه احجام و تقسیم و ترکیب اشکال و استفاده از ترسیمات هندسی در هنر و معماری ایران سابقه ای طولانی دارد. مقاله حاضر تلاشی است در جهت یافتن مدول هندسی پایه در خانه های سنتی چهار اقلیم ایران براساس اصول هندسه ی احجام افلاطونی و غیر افلاطونی و تاثیر اعداد بر آن و این که کدام یک از اشکال هندسی بیشترین کاربرد را در ترسیم این بناها داشته اند و تاثیر عناصر اربعه بر اشکال هندسی چگونه است برای یافتن پاسخ این پرسش ها، ابتدا مبانی نظری احجام هندسه ی افلاطونی، غیر افلاطونی و ویژگی های هندسی از نظر سایر فیلسوفان به ویژه بوزحانی و اخوان الصفا مورد مطالعه قرار گرفته است و سپس به بررسی عناصر اربعه و ویژگی های آن و همچنین ویژگی اعداد پرداخته شده است و در آخر هم با استفاده از این نتایج به بررسی ترسیمات هندسه ی پایه خانه های سنتی در چهار اقلیم می پردازم. روش تحقیق در این مقاله به صورت استدلال استقرایی و گردآوری مطالب به شیوه استناد به داده های کتابخانه ای و همچنین به صورت توصیفی تحلیلی می باشد. و از نتایج حاصل شده می توان به این موضوع اشاره کرد که استفاده از مدول مستطیل در تمامی بناهای سنتی بیشترین کاربرد را داشته و اگر مستطیل را قسمتی از یک شش ضلعی بدانیم بنابراین استفاده از هندسه بوزجانی و همچنین اقلیدسی زیرا نسبت طلایی و بازشناسی آثار معماری ایران و بازیابی هویت اصیل اسلامی ایرانی راه گشا باشد.