بررسی و تحلیل شعر آیینی و تجلی آن در شعر معاصر (با تکیه و تاکید بر اشعار قیصر امین پور و شهریار)

منظور از ادبیات آیینی اشعاری است که در مورد آیینها، مناجات، مدیحه، سوگ سروده، و بسیاری از مناسبتهایی که در زندگی فردی، اجتماعی، دینی، مل6ی و قومی منطقه ای مطرح است، سروده شده باشد. کسایی مروزی از نخستین شاعران پارسیگوی ادبیات آیینی است که برای عرض ارادت به ساحت مقدس معصومین، اشعاری در مدح اهل بیت (ع) سروده است. بعد از کسایی شاعران و نویسندگان دیگری نیز این رویه را ادامه دادهاند؛ با وقوع انقلاب اسلامی ایران فصلی نو در عرصه ادبیات آیینی پدیدار شد. این انقلاب اسلامی در تمام ابعاد خود انقلابی آیینی (اسلامی) بود و ریشه در باورهای اعتقادی و آیینی مردم داشت. همین امر سبب تحو6ل در ادبیات فارسی گردید. از آن پس شاعران و نویسندگان به تام6ل و تفکر بیشتر در مفاهیم دینی و معرفتی پرداختند. فضا، بستر مناسب و نوع تفکر حاکم بر مردم در دوران پس از انقلاب و آغاز جنگ تحمیلی سبب پیشرفت سریع ادبیات آیینی شد. اغلب آثار فاخر و ماندگار شعر فارسی، صبغه ی آیینی دارد و در قلمرو شعر آیینی قرار میگیرد. شعر آیینی به لحاظ بافت محتوایی و معنوی و نیز شاکله ی ساختار بیرونی، انواع و اقسامی دارد؛ در این مقاله ضمن تعریف شعرآیینی، ویژگیها و درونمایه های این نوع شعر در اشعار قیصر امینپور و شهریار مورد بحث و بررسی قرار میگیرد.