بررسی و مطالعه نماد زنان در اساطیر، با استناد به داده های باستان شناختی از آغاز تا پایان دوران تاریخی

در ساختار هر اسطوره ای زن دارای موجودیتی خاص و گاه بعنوان ایزد بانو مورد احترام و ستایش قرار می گرفته است. که اطاعت از این نوع زن الزامی بوده و تا آنجا که موجب رخدادهای مهم و تاثیر گذار در ملت ها و حکومت ها شده است. اسطوره و حماسه آیینه تمام نمای سنت ها، نگرش ها، رویاها، آرزوها، افکار ، آداب و رسوم های اقوام دیرین هر ملتی است که در آن تبلور می یابد، تا سندی برای آیندگان باشد. زنان در فرعی ترین کارکردهای اجتماعی و خانوادگی، عامل بزرگترین حوادث بوده و تاریخ هر ملتی را دگرگونی قرار داده اند. در این پژوهش سعی بر آن است تا بررسی نقش زن از دیدگاه اسطوره با استناد به داده های باستان شناختی قرار گیرد. . به اعتقاد پژوهشگران وجود الهه های مادر در جوامع پیش از تاریخ از یک سو نشان و بازتابی از موقعیت اجتماعی والای زن در این اجتماعات است و از سوی دیگر دلالت بر تلقی انسان ها از جایگاه کیهانی نیروی مونث در نظام هستی است. در دوران تاریخی ایران زنان همواره از جایگاه و مقام والایی همچون مردان برخوردار بوده اند. بطوریکه در برخی از ادوار حتی این مقام بالاتر از جایگاه مرد بوده است. در دوران پس از سقوط هخامنشیان تا ساسانیان، مجدا با قوت گرفتن دین و تعالیم زردتشت جایگاه زن در ایران نمود بهتری می یابد. به زنان حق مالکیت داده شده است. حتی می تواند جزء طبقه بر گزیدگان دینی شود. زن موهبتی برای برقراری صلح میان اقوام مختلف و ملت ها بوده و پیوند زناشویی با آنها سبب اتحاد، وحدت، صلح و امنیت بوده است. نقش زنان در اسطوره های ایرانی بسیار پررنگ است. نمادهایی که مفاهیمی چون آفریبندگی، حیات، باروری و رسایی را تجسم می بخشند.