هنجارگریزی در شعر شاملو

شاملو در دوره ای نیاز به شعر را در خود احساس کرد که از یک طرف معمول ترین قالب شعر ،قالب آزاد نیمایی بود و ازطرف دیگر شعر رایج زمانش ،در حکم راهی برای مبارزه و و فریادی برای آزادی تلقی می شد. شاملو با توجه به جریان شعر نیما و دلبستگی های ناگهانی به فضای شعر شاعرانی مثل مایاکوفسکی و لورکا در فضای دلبستگی های خود قدم گذاشت .او با اتکا به شم قوی و هوش سرشار و فطرت شاعرانه خود ضمن این که ناخود آگاه راه را برای ورود بسیاری از زیبایی ها و امتیازات شعری در سروده های خود باز کرد فضایی آنچنان فریبا ایجاد نمود که بیشتر عمومی و اجتماعی است و در پهنه جهانی آن تنها صدای گام های همیشه انسانی به گوش می خورد که آمیزه ای است از حماسه و عشق ،شاملو شعرش را زمانی آغاز نمود که وطنش در دوره بحرانی خاص به سر می برد.اینگونه است که شعر او وظیفه و هدف و شکل شعار پیدا می کند.شعر شاملو مملو از ادبیات و ترکیبات عامیانه ای است که برادران هم صدایش در خیابان ها فریاد می کنند .و به همین جهت هنجارگریزی های زبانی را به دنبال دارد. این پژوهش ضمن بررسی انواع هنجارگریزی از دیدگاه لیچ زبان شناس انگلیسی ،بسامد انواع هنجارگریزی را بررسی نموده و به این نتیجه رسید که هنجارگریزی های باستانی و نحوی بالا ترین بسامد را در شعر شاملو داراست و علت این فرایند در کاربرد زبان عامیانه و نقش اجتماعی آن روزگار در شعر شاملومی باشد زیرا زبان محاوره وعامیانه از قواعد زبان فارسی به دور است و نوعی فراهنجار را موجب می شود. بسامد بالای هنجارگریزی باستانی نیز بیانگر آشنایی شاعر با پیشینه ادب فارسی و استفاده آگاهانه از فراهنجار هاست.