مدل سازی و پیش بینی تغییرات بارش و دما با استفاده از مدل های GCM تحت سناریوهای واداشت تابشی در مناطق کویری. بیابانی و سواحل مکران

کشور ایران به صورت تاریخی و با توجه به موقعیت جغرافیایی خود، همواره در معرض پیامدهای ناشی از تغییرات اقلیمی بوده است. قرارگیری ایران در کمربند بیابانی زمین و برخورداری از یک چهارم منابع آبی(بارش و آب های سطحی)، لزوم توجه به ابعاد مختلف تغییرات اقلیمی در ایران را آشکار کرده است. تغییرات اقلیمی به دلیل ابعاد و تاثیرات پیچیده و چند وجهی خود، سطوح متفاوتی از مدیریت فضا را متاثرمی سازند و عدم شناخت جامع آن، یکی از موانع جدی در راستای مدیریت بهینه فضا و سرزمین محسوب می شود. منطقه مورد مطالعه بخش وسیعی از سرزمین ایران شامل مناطق کویری و بیابانی در شرق، مرکز و جنوب شرق کشور در برمی گیرد. برای انجام پژوهش حاضر از آمار هواشناسی ایستگاه های سینوپتیک محدوده مطالعاتی در طول دوره آماری مشترک 30 ساله از سال 1985 تا 2015 میلادی به منظور پیش بینی دوره 2020-2070 استفاده شد. برای مدل سازی، از مدل گردش عمومی جو CanESM2، سناریو واداشت تابشی RCP4.5، مدل ریزمقیاس کننده آماری SDSM، آزمون گرافیکی من کندال و همچنین از نرم افزار ArcGIS استفاده شد. نتایج نشان داد در منطقه مورد مطالعه میانگین دما 6.1 درجه سانتیگراد افزایش پیدا می کند. دمای حداکثر 6.2 درجه سانتیگراد و حداقل دما در منطقه 6.1 درجه سانتیگراد افزایش پیدا می کند، همچنین میانگین بارش به طور متوسط در منطقه با کاهش 7.7 درصدی همراه است. باتوجه به نتایج تحقیق باید روند تغییرات اقلیمی در آینده و بحران های مربوط به تغییراتاقلیمی مورد توجه قرار گیرد تا منطقه در راستای توسعه پایدار قرار گیرد.