جهان شمولی آموزه های قرآنی و روایی با تکیه بر همانند ناپذیری زبان قرآن

از آنجا که خداوند رسولانش را از میان مردم انتخاب کرده و با زبان همان مردم به سویشان فرستاده است، به طور طبیعی واژگان آن را نیز از زبان مردم گرفته است. زبان قرآن صرفا زبان عرف عام نیست، بلکه با اخذ واژه ها از زبان عمومی و بخشیدن معنای جدید به آنها، عرف خاصی را پدید آورده است. زبان قرآن زبانی دو لایه است که زبانی در ظاهر وزبانی در باطن دارد. چون قرآن مجید برای هدایت همه مردم فرستاده شده و آیات فراوانی نیز ناظر براین مطلب است، فهم و درک معارف قرآن، مربوط به فرهنگ و تمدن خاصی نیست، نه عرب بودن شرط راه یافتن به معارف قرآن است و نه عجم بودن مانع آن. اگر 1 کتابی جهان شمول و جاودانه باشد، لازمه آن این است که به گونهای سخن بگوید که قابل فهم برای همه باشد و هیچ کس به بهانه ناآشنا بودن با زبان آن، از پیمودن مسیر سعادت وکمال نا امید نشود. تنها زبان مشترک میان تمام بشریت زبان فطرت است؛ فطرتی خداوندمتعال و خالق جهان ثبات آن را برای همگان در همیشه تاریخ تامین نموده و علت آن را عدم تغییر فطرت انسان برشمرده است: فطرت االله التی فطر الناس علیها لا تبدیل لخلق االله (روم، .(30