واکاوی آیات مبهم دال بر عدم جهان شمولی آموزه های قرآنی

در قرآن کریم آیات فراوانی دلالت بر جهان شمولی و عالمی بودن آموزه های قرآن دارد.به این معنا که آموزه های الهی فراتر از مکان و زمان است و مختص به قوم و نژاد خاصی نمیباشد. اما در کنار همین آیات، آیاتی وجود دارد که تا حدودی مبهم بوده و ظاهرا دلالت بر عدم جهان شمولی آموزه های قرآنی دارد. در این پژوهش به شیوه توصیفی -تحلیلی و با واکاوی و کنار هم قراردادن این دو دسته آیات چنین به دست میآید که این آیات خاص،دلالت بر محدودیت دعوت قرآن ندارد؛ بلکه در مواردی مراد انذار گروه خاصی بوده و این به معنای نفی انذار دیگران نمیتواند باشد. همچنین اگر آیات قرآن را در کنار یکدیگر ببینیم و مراد آیهای را بدون توجه به آیات دیگر ننگریم، در مییابیم که تمامی این آیات نشان ازتدریجی بودن و مرحله به مرحله بودن دعوت پیامبر (ص) را دارد و این به معنای محدودیت نیست. علاوه بر این که قرآن برای تبیین حقایق عالم آمده و حقایق حاکم برآن، ثابت و غیر متغیر است و از سوی دیگر چون برای هدایت فطرت انسانها آمده و این فطرت تبدیل و دگرگونی نمیپذیرد، پس قرآن هیچ گاه کهنه و مندرس نمیشود و این به معنای جهان شمولی و فراگیر بودن آموزه های قرآنی در گذشته، حال و آینده و در همه اعصار و قرون میباشد. دلایل نقلی (روایی)، عقلی و علمی نیز بر رد چنین مدعایی بیان میشود.