رویکرد توسعه پایدار به اکوتوریسم بوم های بیابانی ایران

همیشه وقتی سخن از بیابان به میان می آید، به یاد این جمله می افتیم که بیابان عین زوال است اما یادمان می رود که صبورترین و سختکوش ترین انسان ها، در دل بیابان زندگی می کنند و مقاوم ترین گونه ها، حیات خود را در دل بیابان ها یافته اند. بیابان کسی را که یک بار گرفتار افسونش شده باشد، رها نمی کند. بیابان جاذبه های گردشگری نهفته ای دارد که شاید تا به حال بسیار کم به آنها پرداخته شده باشد. حقیقت آن است که همان قدر که جنگل ها، اقیانوس ها و علفزارها زیبا هستند، بیابان ها نیز جذابیت های منحصر به فردی دارند و دنیایی از شگفتی هستند.عظمت و آرامش بیابان انسان را به اعماق سکوتی می برد، که در هیاهوی زندگی شهری هرگز قابل دستیابی نیست. در بیابان زمین و آسمان بی کران است، افق تا بی نهایت گسترده است و شب انتهایی ندارد. ستارگان انبوه و پر نور هستند و راه شیری به روشنی دیده می شود. زمین خشک است و نعمت آب و آبادانی را یادآوری می کند. ریشه های عمیق و طولانی گیاهان از اسقامت می گویند و سبزی گیاهان شوره زار از عشق به زندگی. در دنیای پر از هیاهو و تنش امروزی بوم های بیابانی به عنوان پناهگاه روحی انسان خسته جلوه گری می نمایند. بهره گیری از جاذبه های گردشگری طبیعی بیابان همچون ماسه و نمک در درمان بیماری ها و ایجاد آرامش توأمان موضوعی است که این مقاله به آن پرداخته است. ضرورت حفظ و توسعه پایدار این سرمایه های خدادادی در کشور عزیزمان با رویکرد توسعه گردشگری و درآمدزایی از این منابع از دیگر مطالبی است که در این مقاله عنوان می گردد. مقاله حاضر بر پایه مطالعات میدانی نگارندگان، بررسی منابع الکترونیکی و کتابخانه ای موجود نگارش یافته است.