بررسی نقش واسطه ای خوش بینی میان خود ارزشیابی محوری و رضایت از زندگی

شاخص رضایت از زندگی یک مفهوم فراگیر، منحصر به فرد و پایدار است و از جمله عناصر بسیار مهم در وفاق جامعه است که علاوه بر اثرات فردی دارای پیامدهای گسترده در نظام اجتماعی میباشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه ای متغیر خوش بینی میان مولفه خود ارزشیابی محوری خود با رضایت از زندگی بود. ابزار پژوهش شامل: مقیاس رضایت از زندگی (SWES) مقیاس خود ارزشیابی محوری خود (CSEs) و مقیاس خوش بینی (LOT-R)است که با توجه به تعداد افراد جامعه که متشکل از تمام دانشجویان خانم تحصیلات تکمیلی(کارشناسی ارشد) علوم پایه دانشگاه پیام نور واحد تهران جنوب بود و با توجه به جدول مورگان، 242 نفر به صورت خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و اجرا گردید. نتایج حاصل شده بیانگر آن است که میان دو متغیر خوش بینی و خود ارزشیابی محوری خود با رضایت از زندگی رابطه مثبت و معناداری برقرار است. همچنین نتایج بدست آمده از تحلیل مسیر نیز دال بر نقش واسطه ای خوش بینی میان خود ارزشیابی محوری خود و رضایت از زندگی میباشد. این یافته ها بیانگر اهمیت متغیرهای نامبرده در رضایتمندی از زندگی است و از سوی دیگر در مداخله های روانشناختی نیز مفید واقع میگردد.