امام علی (علیه السلام) استراتژیست دین مدار

عرصه حکومت داری و سیاست از دیرباز میدان هماوردی میان حق و باطل بوده است. جبهه باطل با عدم تقید خود به اخلاقیات و هنجارها شاید بتواند به موفقیتی زودگذر دست یابد لیکن پیروزی و غلبه نهایی از آن جبهه حق است. معنای عام استراتژی راهبردها و سیاست های کلان برای رسیدن به اهداف شناخته شده است. استراتژی را می توان به دو نوع دینی و دنیوی تقسیم کرد. استراتژیست دنیوی چشم اندازش صرفا اهداف دنیوی است. دنیاطلبی و تعرض به بیت المال و جنگ طلبی برای تصاحب قدرت و تخریب جبهه مقابل با انواع شایعات و تهمت ها از استراتژی های دنیاخواهانی هم چون معاویه است. استراتژیست دین مدار اهدافش فراتر از دنیای مادی و رسیدن به سعادت در هر دو دنیاست. کسب رضای الهی و مبارزه با تبعیض و فساد در حکومت اسلامی؛ عدم سازش و تسلیم در برابر قدرت طلبان و زراندوزان؛ مبارزه با نفاق و طاغوت و ترویج معارف توحیدی در میان جامعه اسلامی از استراتژی های سعادت طلبانی هم چون امیرمومنان علی× است. این پژوهش، با روش توصیفی تحلیلی با رویکرد نقلی وحیانی درصدد تبیین منش سیاسی حضرت علی× در عرصه حکومت داری و تبیین استراتژی های امیرمومنان به عنوان استراتژیست دین مدار در دوران پس از پیامبر است. مهم ترین و حساس ترین و جنجالی ترین راهبردهای حضرت، مقابله با تبعیض در تقسیم بیت المال و مفاسد اقتصادی و تقابل با سه گروه از مسلمانان سرکش بود که توسط حضرت به ناکثین و قاسطین و مارقین شهرت یافتند.