از درویشی تا رندی

در دیوان حافظ اگر با نگاهی کلان و فراخ به نام های کسان که در آن به کار گرفته شده انده بنگریم، این نام ها را که چندان پرشمار نیز نیستند؛ در دو گونه و گروه بخش می توانیم کرد و جای می توانیم داد: نام های تاریخی خواست ما از نام های تاریخی نام هایی است که به تنی تنها بازمی گردند و کیستی نامور در آنها روشن است و آشکار و در نام نامه یا فهرست نام ها در زیر نام کسان آورد می شوند. پیداست که نام های نمادین نیز که از دید سرشت و چگونگی کاربرد وارونه و و پادینه نام های تاریخی اند نیز در ایا بخش بندی از گونه نام های تاریخی شمرد می توانند شد؛ زیرا آنها نیز به تنی تنها بازمی گردند و کیستی ایا نام ها لیک به شیوه ای نمادینه بر ما روشن است.