پارادایم های پیشگیری وضعی و انتقادات وارد بر آن

پیش گیری وضعی به عنوان یکی از روش های پیش گیری، به مجموعه عدابیری اطلاق می شود، که کاهش و حذف موقعیت ها و فرمتهای ارتکاب جرم را سرلوحه اقدامات خود قرار داده است. این نوع پیشگیری هرچند فرایند گذار از اندیشه به عمل را با مانع مواجه می کند، اما خود با موانع ومحدودیت هایی همراه است که کارآیی آن را کمرنگ می نماید. در این مقاله سعی شده است ضمن ارایه تعریفی از پیش گیری جرم و پارادایم های پیشگیری وضعی، به انتقادات و محدودیت های آن که عبارت اند از تحمیل هزینه ها و ایجاد مسیولیت برای بزه دیدگان، ایجاد ترس از جرم، ایجاد اضطراب وترس در افراد ضعیف وناتوان از مشکلات ناشی از راهکارهای پیش گیری وضعی وهمچنین جابه جایی جرم، پرداخته شده است.