کودکانی که بعد از طلاق حضانتشان با مادر است گاها از درمان و جراحی محروم شده اند

نقص قانون باعث شده است که مادران بعد از فوت شوهر یا طلاق و قبول حضانت فرزندان باز در راهروهای دادگاهها سرگردان باشند.از یک طرف فرزنش نیاز به درمان دارد و فکرش در آن است و از طرف دیگر باید به فکر رضایت پزشکی که خود صلاحیت امضا و رضایت ندارد،باشد.
طبق ماده ۴۹۵ قانون مجازات اسلامی در مواردی که امکان اخذ رضایت از بیمار  ممکن نباشد، باید از ولی او تحصیل برائت شود،ولی بیمار اعم از ولی خاص است مانند پدر و ولی عام که مقام رهبری است.بعد از طلاق حضانت فرزندان را که مادران قبول میکنند مشکلاتی دارد که یکی از آنها این است که رضایت مادر در درمان و جراحی تاثیری ندارد و باید خود را به آب و آتش بزند و بدون حضور پدر، رضایتش تاثیری در درمان جگرگوشه اش ندارد و گاها مشاهده میشود که بعد از یافتن پدر بعد از چند سال به علت کینه های جدایی و خاطرات طلاق،باز هم رضایت نداده و فرزند را با کینه های قبلی خود تباه میکند.مطالبی که نگاشته می شود بر حسب واقعیت است و مجلس به جای تصویب قوانین خارج از کارش باید این قوانین را در اولویت قرار دهد باید این مسائل مورد نظر قانون گذار قرار گیرد و بر مبنای مباحث قانونی و حقوقی این مسائل را حل کنند چراکه به هر حال این مشکلات در هر حال وجود دارد.درست است که در کشور به هر قانونی که دست بزنند وضع بدتر میشود ولی با یک راهکار و اضافه نمودن تبصره به ماده ۴۹۵ قانون مجازات اینکه اصل را بر این قرار دهیم که  وقتی مادری فرزندش را برای درمان به مرکز درمانی می برد، پدر هم برای این کار رضایت داشته است و مسوولیت کسب رضایت پدر بر عهده مادری که حضانت فرزند با اوست یا طلاق گرفته یا شوهرش فوت کرده است،باشد.خوشبختانه از نظر فقهی و اخلاقی پویایی لازم برای حل این مسائل وجود دارد ولی متاسفانه مجلس وقت برای اینگونه موارد ندارد مگر اینکه عزیز یکی از اینها با همان شرایط پرپر شود که آن موقع به فکرش می افتند.