جرائم کودک آزاری در فقه و حقوق

کودک آزاری و خشونت نسبت به کودکان سابقه ای طولانی در تاریخ بشر دارد که در هر دوره ای از تاریخ تعریف و مصادیق متفاوتی داشته است. در دین مبین اسلام یکی از بزرگ ترین گناهان، ظلم و آزار به کسی است که هیچ پناهگاهی جز خداوند ندارد. در حدیث نبوی آمده است «انه قال: قال الله - عزوجل : اشتد غضبی علی من ظلم احدا لا یجد ناصرا غیری» (حرعاملی، ۱۳۶۷، ج ۱۶: ۵۰) خدای تعالی فرمودند: غضب من شدید می شود بر کسی که ظلمش بر مظلومی است که یاوری غیر از من پیدا نمی کند. بنابراین، یکی از مصادیق بارز ظلم، ظلمی است که از سوی والدین یا سرپرستان قانونی به فرزندان می شود؛ چراکه از وظایف پدر و مادر حفظ و تربیت کودک است؛ ازاین رو، ایشان حق ندارند به هیچ بهانه ای صدمه ای جسمی یا روحی به کودک وارد کنند؛ ضمن اینکه، جواز تادیب کودک منوط به شرایط و محدود به حدود خاصی است و والدین نمی توانند به استناد حق تادیب، به هر شیوه ای برای تادیب کودک خود توسل جویند و تادیب کودک با انگیزه تشفی خاطر یا کاستن از فشارهای عصبی خود و مانند آن جایز نیست. اسلام در باب تنبیه دیدگاه خاصی دارد که از هرگونه افراط و تفریط مبراست و به شیوه ای اعتدالی، تنبیه را در برخی موارد به شکل محدود، برای اصلاح رفتارهای نامطلوب و با شروطی می پذیرد. با این حال؛ پدیده مخرب کودک آزاری چندی است که با شدت و حدت هرچه بیشتری در متن جامعه بشری نمود یافته است. این امر مختص به یک طبقه یا مکان جغرافیایی مشخص نیست و در کشور ما نیز طی سالیان اخیر در مواردی رخ داده و افکار عمومی را جریحه دار نموده است؛ با توجه به اینکه جامعه ما، جامعه ای اسلامی است و اسلام نیز به مثابه یک دین همه جانبه نگر و جهان شمول، بیشترین تاکیدات را بر لزوم حفظ حقوق انسانی کودکان و همچنین لزوم تربیت صحیح آنان دارد، می توان از آن به مثابه روشی نوین برای تعامل با کودکان بهره جست. باید توجه داشت که شکنجه و آزار کودکان، به هیچ روی شایسته فرهنگ غنی اسلامی و ملی کشورمان نیست و به همین دلیل، ضرورت رجعت به منابع غنی اسلامی در این برهه از زمان نیازی خاص و تام احساس می شود و در راستای مقابله با این پدیده ها ی مذموم آشنایی با انواع روش های کودک آزاری حائز اهمیت است. بدین منظور در این پژوهش به روش توصیفی- تحلیلی سعی در بررسی جرائم کودک آزاری در فقه و حقوق خواهد شد.