خوانش ایرانی/اسلامی از مناسبات هوش مصنوعی و سیاست خارجی به عنوان الگوی پیشرفت

پژوهش حاضر با اتکاء به این مفروض که سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران دیگر و صرفا با رهیافتهای کلاسیک، جریان اصلی، مادی گرایانه و عینیت محورانه قابل تفسیر، تبیین و مطالعه نمیباشد، درصدد تجزیه و تحلیل و واکاوی نقش مفهوم بین الاذهانی »هوش مصنوعی و کلانداده« در تکوین و شکل گیری دیپلماسی رایانشی و سیاست خارجی الگوریتمی جمهوری اسلامی ایران- برای اولین بار در ایران- میباشد. لذا سوال اصلی نوشتار این است که هوش مصنوعی چه نقشی بر تکوین و شکلگیری دیپلماسی رایانشی و سیاست خارجی الگوریتمی جمهوری اسلامی ایران داشته است؟ فرضیه کار نیز بدین صورت تدوین شده است کهبه نظر می رسد مولفه های هوش مصنوعی اساس تکوین دیپلماسی و سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران در دورهی فوران داده ها را شامل میشود. در این راستا تحقیق حاضر می کوشد تا نشان دهد بایسته ها و مولفه های کلانداده در بررسی سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران صرفا در مولفه های خاص جریان اصلی در روابط بین الملل یافت نمی شود، بلکه در درون زمانه و زمینه موسوم به کلان داده، شاخصهای شکل گرفته از پارادایم اتومدرنیسم نیز در تکوین سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران نقش به سزایی دارند. همچنین تحقیق فراروی مبتنی روش توصیفی و تحلیلی می باشد و در جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای و اسنادی و بهره گیری از سایتها و مجلات چاپی و الکترونیکی و در مورد ابزار مورد استفاده نیز از فیشبرداری استفاده شده است.