دعا در سیره عملی عارفان با تاکید بر تذکره الاولیاء عطار

دعا یکی از جلوه های بندگی و نشان دهنده اوج نیاز انسان به خداوند بی نیاز مطلق است که در عرفان اسلامیجایگاه و اهمیت ویژه ای دارد. از طریق بررسی حکایات عارفان می توان ارزش و جایگاه دعا را در سیره عملی آنانمشخص کرد. در این مقاله تلاش شده است ضمن مطالعه حکایات تذکره الاولیاء عطار دلایل دعا نکردن برخی عرفا،محتوای دعای آنان و نتیجه دعای نیک یا بدشان در حق افراد، موانع استجابت دعا، آداب و شرایط دریافت دعای عارف،به شیوه توصیفی تحلیلی بررسی گردد.