حق بر سلامت شهروندان در دوران همه گیری در حقوق عمومی ایران و اسناد بینالمللی

حق بر سلامتی از حقوق بنیادین و پیشینی انسان ها است، که بر سایر حقوق ذاتی بشر الویت داشته و مقدمه بهره مندی از سایرحقوق همچون کرامت و آزادی است؛ ضرورت و اهمیت برخورداری از این حق به حدی است که کشورها در قوانین اساسی خود بهوجود این حق تصریح نموده اند. جمهوری اسلامی ایران نیز در قوانین خود به تامین بهداست و درمان جامعه اشاره نموده است و باعضویت در پروتکل ها و سازمان های بین المللی همچون میثاق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی ۱۹۶۷ و سازمان بهداشت جهانی بهدستورالعمل ها و قوانین این نهادها مستلزم گردیده است .حق بر سلامت در صورت بروز بیماری شامل کلیه اقداماتی است که از لوازمات تحقق این حق است و دولت ها موظفند در شرایطبحران های ملی و بین المللی اقدام نمایند، از این رو در صورت بروز بیماری همه گیر اتخاذ حمایت های متناسب با بیماری همچونشناسایی و پیشگیری به موقع بیماری، اطلاع رسانی دقیق و واقعی به مردم، تامین ملزومات بهداشتی و درمانی، درمان بیماران وحمایت های مالی و معنوی از جامعه از مهم ترین تکالیف دولت ها تلقی می شود . تامین سطح کیفیت سلامتی جامعه به نحو موثریبه توسعه اقتصادی و رشد معرفتی و فرهنگی مردم و حاکمان بستگی دارد و کشورهایی که از این حیث توسعه یافته تلقی می گردنددر بهرمند نمودن آحاد جامعه از این حق بنیادین مطلوب تر عمل می نمایند