بررسی و دستهبندی زبانشناختی باهمآییهای واژگانی در اثرمثنوی معنوی مولانا

در این پژوهش سعی بر آن است تا پدیده زبانی باهمآیی در شش دفتر مثنوی مولانا بر اساس دستهبندی صفوی 1382، 1379 ، از این پدیده زبانی تجزیه و تحلیل شوووندی یافتههای حاصوول از انجاپ پژوهش ننووان میدهد انواعی از باهمآییها در مثنوی وجود دارند که در د ستهبندی صفوی نمیگنجندی این باهمآییها عبارتند از: باهمآییهای تلمیحی که خود بر دو نوع قرآنی و اسواریری هنوتنده باهمآییهای حجمی، وابنوت ی ی سوویه، عل،ی، کارکردی، اصو وحی وصفتیی عووه بر این انواع باهمآییها، باهمآییهای دی ری در مثنوی یافت شدند که در دستهبندی صفوی قرار میگیرندی آنها عبارتند از: حوزهای و تداعی معناییی بررسوویهای آماری ننووان میدهد که در مثنوی باهمآییهای متداعی به رور معناداری بیشترین میزان بسامد را در مقایسه با دیگر انواع باهمآیی داشته اند. از میان باهمآییهای متداعی، تداعی معنایی به رور معنادار به میزان زیادتری ننوبت به تداعی آوایی کاربرد داشته است در تداعی معنایی، رابطه مفهومیمتقابل ن نسبت به سایر روابط مفهومی هم معنایی، جزءواژگی و شمول معنایی بی نترین میزان فراوانی را دا شته ا ست. بسامد زیاد و معنادار رابطه مفهومی متقابل، میتواند بیان ر نوع تفکر مولانا نسبت به خلقت باشد که چون آدمی بخشی از طبیعت میباشد، لذا اصل تضاد بر او حاکم است.