رویکردهای اخلاقی سیمای نماز در اندیشه های دینی مولانا در غزلیات شمس

در دیوان شمس، نماز از دیدگاه مولانا دارای جنبه های متفاوتی است که به اقتضای موضوع شعری می توان، برداشت های خاصی از آن داشت. بیشترین نکته ای که به چشم می خورد و قابل ذکر است تسبیح و عبادت همه موجودات در مقابل خداوند است. مولانا در غزلیات، تعادل روحی و روانی در نماز را شرط اصلی می داند و می افزاید با نماز واقعی می توان به مقام فنا فی الله رسید. خشوع و خضوع همه موجودات در مقابل حضرت حق به وفور یافت می شود و این حالت را در رکوع و سجود انسان و همه موجودات به زیبایی نقل می کند و توکل را، راه رستگاری می داند. رحمت و مغفرت را شامل حال کسانی می داند که دست از غیر شسته و فقط در مقابل او به پرستش می ایستند. نماز را نیستی در مقابل معبود می داند در نهایت مولانا بهترین عبادت و پرستش را نماز می داند.