بررسی فرم و فضای سوررآلیستی در اسرارالتوحید

میان مکتب های ادبی غرب و اندیشه های نهفته در متون کهن ادب پارسی، همانندی هایی به چشم می خورد که بازخوانی آنها با نگاهی تازه و تطبیقی، می تواند دستاوردهای فراوانی درحوزه های گوناگون علمی از جمله برای رشته های میان رشتهای و نقد ادبی داشته باشد و گستره شناخت را نسبت به حوزه های علمی بارزتر کند. سوررآلیسم، که نخستین بار توسط گیوم آپولینر، نویسنده فرانسوی، به معنای رویایی و خیالی به کار گرفته شد در سال 1291 توسط آندره برتون و دیگران به عنوانمکتبی ادبی شکل گرفت و به سرعت دامنه آن گسترش یافت و به یکی از مهمترین و موثرترین مکاتب ادبی جهان تبدیل شد.سوررآلیسم تقدیر و تثبیت تفکر است بدون تحکم عقل و خارج از هرگونه تقید به قوانین زیبایی شناسی و اصول اخلاقی. این پژوهش در صدد است تا ضمن تبیین بیانیه های سوررآلیسم، وجوه آن را در اسرارالتوحید بکاود و نمونه آن یا نزدیک به آن را در این کتاب ارزشمند که به بیان حالات و احوالات و اقوال شیخ ابوسعید ابوالخیر440-357 اختصاص دارد،نشان دهد. بدیهی است نتایج حاصل از این پژوهش دال بر تفکرات سوررآلیستی ابوسعید نیست و عدم انطباق کامل این کتاب با بیانیه های سوررآلیستی که در نتیجه گیری پایان نامه به آن اشاره شده است نیز دال بر کم اهمیت بودن اسرارالتوحید تلقینمی شود. نتایج حاصل از این تحقیق حکایت از آن دارد که بعضی از ویژگی های نزدیک به ویژگی های سوررآلیسم در این اثر عرفانی وجود دارد.