رابطه ی پارادایم های طرح مساله در معماری و الگوهای آموزش: ضرورت توجه به نقش نهاد معماری در رویه های آموزشی

مساله اصلی معماری یعنی رفع نیاز و بهبود کیفیت زندگی انسان، به عنوان انگاره ای به ظاهر بدیهی، در چارچوب های عام(پارادایم) نگرش به آن در بین خود معماران، مفاهیم متفاوتی می یابد. این پژورش در جستجوی تبیینی سامان یافته از مسیله ،هشت نظام متفاوت فکری را شناسایی و معرفی کرده است که در هر یک، نوع نگرش به مولدهای مساله، نوع تعامل با نهاد اجتماع ونهاد معمارانه و نیز نوع آموزش معماران، شکلی متفاوت به خود می گیرد؛ چهار نظام، نظامات پایه ای است که با عناوین بومی،سنتی، هری و حرفه ای، از آن یاد شد و چهار نظام، واکنشی است نسبت به ضعف احراز شده در نظام های غالب معاصر در ارتباط باکاربر معماری که (بر حسب نسبت آن با چهار نظام پیشین) با عناوین شبه بومی، شبه سنتی، شبه هنری و شبه حرفه ای موردبررسی قرار گرفته اند. مولد مساله اصلی ترین عامل این تفاوت است؛ پس از ارایه مدلی از این هشت پارادایم، بخش دوم مقاله باپیمایشی در میان مدرسان معماری در یک رده خاص (دوره های فنی و حرفه ای) ضرورت پرداختن به این سوال را بوضوح مشخصمی کند؛ و به عنوان یک نمونه نشان داده می شود که حتی در اینجا که انتظار عملگرایی از آموزش آن می رود، سازوکار نهاد هنری،آنچنان قدرتمند است که تمام موضوعات عملی آموزش را در سلطه خود قرار داد و روند آموزش را مختل کرد است. لذا اگر قرارباشد اهداف اجتماعی و فرهنگی جایگاه مستحکم تری در آموزش پیدا کنند، نخست باید چارچوب مرجع نظری دیگری، بجز آنچهتاکنون بوده است برای آن اتخاذ و سازماندهی گردد.