آموزش معماری در تعامل انسان و محیط

در سالیان اخیر نقدهای فراوانی متوجه آموزش معماری کشور بوده است که با توجه به محوریت طراحی، نقدها نیز بیشتر بهفرآیند طراحی پرداخته اند و از تاثیر سایر دروس که نقش معرفت بخشی دانشجو برای طراحی را بر عهده دارند چشم پوشیشده است. در حالی که مطالعه ی جداگانه ی این حوزه بدون در نطر گرفتن سایر مطالب، باعث عدم ارتباط متقابل بین دروسعملی و نظری گشته است. لذا این مقاله سعی دارد با نگاهی جامع به آموزش معماری، آن را در دو حوزه ی کلی شناخت وطراحی تقسیم بندی نماید و با استفاده از ویژگی های هر یک به ارایه ی رهنمودهایی در حوزه ی آموزش معماری بپردازد.طراحی به عنوان ستون فقرات و شناخت شامل کلیه ی مباحث نطری و مهارتی مورد نیاز در طراحی می باشد. در این راستا بهوسیله ی روش توصیفی تحلیلی و با توجه به ابزار و مراتب شناخت انسان (حسی، عقلی و شهودی) از محیطپیرامون (طبیعی،انسانی،مصنوع و ماورایی) و انطباق آن با آموزش معماری، سرفصل دروس را مورد واکاوی قرار می دهد و نشانمی دهد شناخت انسانی و ماورایی کمترین سهم را در برنامه ی درسی کارشناسی معماری دارد که با اصلاح سرفصل ها و یاتعریف دروسی جدید قابل جبران است. همچنین با ترکیب مراتب شناخت و مراحل طراحی (خیالی، عقلی، شهودی)، پنج روش ازابتدایی ترین تا پخته ترین حالت (حسی- خیالی،عقلی- خیالی،عقلی محض،عقلی- شهودی،شهودی محض) را پیشنهاد می نمایدکه سه مورد اول آن می تواند در دروس طراحی دوره ی کارشناسی معماری مورد استفاده قرار گیرد.