توجه به مجتمع مسکونی معاصر در کشور با رویکرد روانشناسی محیطی و حس تعلق به مکان برای ساکنین برای تعامل با فضای معماری

معماری ایرانی از دیرباز مهد یک مفهوم پایدار و روانشناسی در تمام زمینه ها است. معماری معاصر ایران مربوط به اواخر دوره ی قاجار و سال 1300 هجری شمسی مصادف با زمانی است که معماری غرب توسط دانش آموختگان ایرانی از اروپا وارد کشور شد. در این دوره گروهی صرفا از آثار غربی تقلید کردند و گروهی در صدد ادغام با معماری کهن ایرانی برآمده اند و هر دو موفقیت ویژه ای به جز در موارد کم تا به امروز بدست نیاورده اند. باگسترش شهرها ،مجتمع های مسکونی با سرعت بیشتری در شهرها گسترش یافتند و به دلیل الگو برداری بناها از معماری غربی، توجهی به فرهنگ مردم ایران نشده است. نمونه حس تعلق به مکان به وضوح در آثار تاریخی کشورمان قابل مشاهده است و با گذشت چندین دهه از عمر این بناها همچنان حس تعلق به مکان در ساکنین این فضاها موجود میباشد. در عصر معاصر شناخت انسان و محیط خانه، و چگونگی ارتباط این دوعامل با همدیگر اهمیت ویژه ای دارد. از این رو روانشناسی محیطی میتواند عرصه ی مهم در شناخت انسان و محیط در مجتمع مسکونی محسوب شود. مجتمع مسکونی امروزه در تمام نقاط کشور اجرا شده و این عامل باعث شده تمام فعالیت های ساکنین بیشتر در این فضاها انجام گردد. پژوهش فوق در وحله ی اول با شناخت و برسی معماری معاصر مجتمع مسکونی و عوامل موثر در روانشناسی محیط و همچنین حس تعلق به مکان، سعی در تسلط کامل بر عوامل فوق داشته و در وحله ی دوم با ارائه ی راهکارهایی در جهت افزایش حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی با توجه به روانشناسی محیطی دارد تا بتواند بازنگری مهم در مجتمع های مسکونی داشته باشد.